تو گنج نامه كنارم نشستي

عجب شاخه گل‌وار به پايم شكستي

قلم زد نگاهت به نقش‌ آفريني
كه صورتگري را نبود اين ‌چنيني

پريزادِ عشق رو مه ‌آسا كشيدي
خدا را به شور تما شا كشيدي

تو دونسته بودي چه خوش‌ باورم من
شكفتي و گفتي از عشق پرپرم من

تا گفتم كي هستي تو گفتي  يه بي ‌تاب
تا گفتم دلت كو تو گفتي  كه در ياب

قسم خوردي بر ماه كه عاشق‌‌ تريني
تو يك جمع عاشق تو صادق ‌تريني

همون لحظه ابري رخ ماه رو آشفت
به خود گفتم اي واي مبادا دروغ  گفت

گذشت روزگاري از اون لحظه ناب
كه معراج دل بود به درگاه  مهتاب

در اون درگه عشق چه محتاج نشستم
تو هر شام مهتاب به يادت شكستم

تو از اين شكستن خبر داري يا نه؟؟
هنوز شور عشق رو به سر داري يا نه؟؟

هنوز هم تو شهرت اگه گنج نامه رو داری
من اون گنجنامه رو دادم به تو  يادگاری ...